Bir Yolcu Olarak En Çok Neyi Önemsiyorum? Kimsenin Ölçmediği Şeyleri

Uçuş deneyimi denince hep aynı şeyler konuşuluyor. Dakiklik, bagaj süresi, koltuk aralığı, ikram… Hepsi önemli, itirazım yok. Ama bir yolcu olarak beni gerçekten etkileyen şeylerin çoğu ne raporlarda var ne de istatistiklerde.

Mesela ilk temas. Check-in bankosundaki görevlinin yüz ifadesi. Sanki gün boyu aynı cümleyi tekrarlamak zorundaymış gibi değil de, gerçekten oradaymış gibi davranması. O iki saniyelik temas, bütün yolculuğun tonunu belirleyebiliyor. Bunu kimse ölçmüyor ama herkes hissediyor.

Güven hissi de öyle. Uçakta ya da havalimanında biri gerçekten kontrolün kimde olduğunu hissettiriyorsa, gerisi çok daha kolay akıyor. Anonslar net mi, kabin ekibi sakin mi, bir aksilik olduğunda kaçamak mı konuşuluyor yoksa dürüstçe mi anlatılıyor… Bunlar yazılı olmayan ama yolcunun hafızasına kazınan detaylar.

Bir de zaman algısı var. Aynı bekleme süresi, iki farklı durumda bambaşka hissediliyor. Bilgilendirildiğimde zaman daha hızlı geçiyor. Ne beklediğimi bilmediğimde ise dakikalar uzadıkça uzuyor. Saat değil, belirsizlik yoruyor insanı.

Küçük jestler var. Bir bardak suyu sormadan getiren kabin görevlisi, geç kalmış bir uçuşta “farkındayız” diyen tek bir cümle, kapıda gülümseyen biri… Bunlar uçuşu mükemmel yapmıyor belki ama insanî kılıyor. Ve bu, çoğu zaman koltuk mesafesinden daha akılda kalıcı.

Şunu fark ettim: Yolcu olarak beklentim kusursuzluk değil. Her şeyin yolunda gitmesini de beklemiyorum. Ama olan bitenin bana saygıyla ve açıklıkla aktarılmasını önemsiyorum. Çünkü yolcu olmak, zaten baştan bir teslimiyet hali. Bu teslimiyetin karşılığında en azından muhatap alınmak istiyorum.