Korkudan Kormak 2. Bölüm

“Aslında uçaklar dünyanın en güvenli ulaşım araçları''

Korkumu hafifletmeye çalışırken fark ettiğim en önemli şey şu oldu: Ben uçaktan değil, bilmediğim şeylerden korkuyormuşum. Çünkü uçakta her şey görünmez. Pilotları görmüyorsun, yolu görmüyorsun, direksiyonu tutmuyorsun. Sadece oturup bekliyorsun. Ve benim gibi kontrol manyağı biri için bu tarif tam bir kabus.

Bir gün kendime şunu sordum:

“Madem bu kadar tehlikeli, niye milyonlarca insan her gün havaalanlarından rahatça geçip uçağa biniyor? Ben neyden kaçıyorum?”

Sonra araştırmaya başladım. Okudukça şaşırdım. Çünkü meğer ben bugüne kadar sadece hislerime kulak vermişim, gerçeklere değil. Mesela şöyle bir bilgiyle karşılaştığımda resmen donup kaldım:

Bir uçak kazasında hayatını kaybetme ihtimali, aynı mesafeyi arabayla giderken yaşanabilecek riskle kıyaslandığında neredeyse yok kadar küçük.

Ama arabaya binince panik yaşamıyoruz, çünkü yolun her metresi bize tanıdık geliyor. Direksiyon elimizde, yola bakıyoruz, kontrol bizde. O yüzden tehlikeyi fark etmiyoruz.

Uçakta ise tehlike yok ama tehlike hissi çok büyük. Çünkü yüksektesin, kapalı bir yerdesin ve kontrol sende değil.

Benim korkumu tetikleyen de tam olarak buydu: gerçek değil, his.

Sonra uçakların nasıl çalıştığını, nasıl tasarlandığını okumaya başladım. Meğer uçaklar, tahmin ettiğimden çok daha güçlü ve güvenli yapılarmış. Her şeyin bir yedeği varmış. Bir parça bozulsa uçak düşmüyormuş. Pilotlar sadece uçmayı değil, olabilecek bütün sorunları tekrar tekrar simülasyonda çalışıyormuş. Hatta her uçuşun arkasında görünmez bir ordu varmış: bakım ekipleri, teknisyenler, hava trafik kontrol… Uçak kalkmadan önce bile yüzlerce kontrol noktası işlemden geçiyormuş.

Bütün bunları öğrendikçe içimde şöyle bir şey oluşmaya başladı:

“Ben aslında hiç tehlikede değilmişim.”

Korku, zihnimin yarattığı bir hayaletmiş.

Bu bilgileri aldıktan sonra uçak gözümde bambaşka bir şeye dönüştü. Daha önce sadece metal bir kutu gibi gördüğüm şeyin aslında inanılmaz bir mühendislik harikası olduğunu fark ettim. Kalkış anında hâlâ kalbim hızlanıyor, evet. Ama artık o anlarda kendime şunu söylüyorum:

“Şu an hissettiğin şey korku, tehlike değil. Ve ikisi aynı şey değil.”

Bir noktada anladım ki:

Korkuyu yenmek, korkunun yok olması değil; korkuyla birlikte yaşamayı öğrenmek.

3. bölümde, benim için her şeyi değiştiren o anı anlatacağım. Nasıl bir anda tüm bakış açımın değiştiğini… Korkunun bana tutunamadığı o kırılma anını.

Hazırsanız, oradan devam edeceğiz.